“Boxingday”, μια μέρα που σέβεται την ποδοσφαιρική παράδοση.

Ή μήπως η μέρα που η παράδοση καταξιώνεται μέσα από το ποδόσφαιρο.

Να μια ερώτηση που αφορά κοινωνιολόγους και ερευνητές γενικά αλλά…εμάς δεν μας απασχολεί καθόλου.

Εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Τα γεμάτα γήπεδα σε όλο το νησί είναι μια πραγματικότητα που έρχεται να επιβεβαιώσει πως το ποδόσφαιρο είναι φτιαγμένο για να ενώνει όλους όσους το αγαπούν.

Ένας θεσμός φτιαγμένος μέσα από την ψυχή της βρετανικής κοινωνίας, είτε από απλούς μεροκαματιάρηδες των μεγαλουπόλεων, είτε αγρότες, είτε ανθρακωρύχους, από πιτσιρικάδες κάθε φυλής και χρώματος, από γιαγιάδες που πηγαίνουν επί 40 χρόνια στην ίδια θέση αλλά και ξανθές αγγλιδούλες που ονειρεύονται την τύχη της κας Ρούνεϊ, δηλαδή την κοπελίτσα της διπλανής πόρτας.

Το μεσημέρι της 26^ης Δεκεμβρίου, με αυτήν ακριβώς την αλλοπρόσαλη σύνθεση, θα είναι όλοι εκεί. Είτε στο Ολντ Τράφορντ είτε στα χωριά του Νιούκαστλ.

Δίπλα στην ομάδα που συνήθως τους συντροφεύει για μια ολόκληρη ζωή και πιθανότατα να συντρόφευε τον πατέρα τους, τον παππού και θα συντροφεύει αύριο τον γιο, τον εγγονό και πάει λέγοντας.

Από τα πρώτα χρόνια η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία τίμησε αλλά και προώθησε με όλες τις δυνάμεις της στην παγίωση του εθίμου. Αρχικά συνεννοήθηκε με την αντίστοιχη του Ράγκμπι, του άλλου μεγάλου έρωτα της “boxingday” για τους Βρετανούς και καθιέρωσαν πλήρη αγωνιστική σε όλα τα επίπεδα. Τα πρωταθλήματα κάθε κατηγορίας από την πρέμιερ μέχρι τοπικά νέων έχουν φουλ πρόγραμμα. Μάλιστα συνηθίζεται να ορίζονται και τοπικά ντέρμπι ώστε να είναι βέβαιο πως πολλά από τα παιχνίδια της συγκεκριμένης μέρας να έχουν μπει σε τοπικούς θρύλους τύπου «θυμάστε το 96 που σας ρίξαμε τέσσερα» ρωτά ο οπαδός της κάθε Γιουνάϊτεντ του νησιού στον οπαδό της κάθε Σίτι. Αφού όλοι ξέρουμε πως αν σ’ένα χωριό γεννηθεί μια Γιουνάϊτεντ, στο διπλανό θα γεννηθεί μια Σίτι, μια Γουένστεϊ, μια Ρόβερς, έτσι για την κόντρα…….

Σήμερα πάντως που τα πράγματα στην Αγγλία και στην πρέμιερ είναι πολύ απαιτητικά και πιεσμένα καθότι τα λεφτά είναι πολλά όπως και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις ποικίλες και πολύ κουραστικές, τα περιθώρια για ορισμούς έχουν στενέψει. Έτσι μπορεί να μην υπάρχουν τοπικές αντιπαλότητες αλλά το ενδιαφέρον κάθε αγώνα της πρέμιερ είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο και έτσι δεν πέφτει καρφίτσα στις εξέδρες.

Όμως εκείνο που χαρίζει στην ημέρα το ιδιαίτερο χρώμα της δεν βρίσκεται τόσο στα στάδια των «γιγάντων του βρετανικού ποδοσφαίρου», που είναι σχεδόν πάντα γεμάτα, όσο σ’εκείνα τα υπέροχα ξύλινα σταδιάκια των 5-6.000 θέσεων της κάουντρι. Η παράδοση άλλωστε δεν χτίζεται στις πόλεις…….

Καλά χριστούγεννα.
Αλέξανδρος Γερασιμίδης