Η αλήθεια για τον Παναθηναϊκό σε μια Πρωτοχρονιάτικη μυθοπλασία.

 Σχέσεις-έννοιες-συμφέροντα-γηπεδικό και πολλά πούρα…….

Ακέφαλο το «τριφύλλι»;

Η ερώτηση δείχνει απατηλά απλοϊκή αλλά κρύβει μέσα της την αγωνία που διακατέχει το σύνολο των απανταχού φίλων του Παναθηναϊκού.

Ανάμεικτη βέβαια και με πολύ οργή. Δίκαια οργή

Κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί πως ένα προδιαφαινόμενο σενάριο κυριαρχίας στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα θα είχε μια τόσο βίαιη ανατροπή.

Μετά την κατάκτηση του νταμπλ, τις γιορτές στο ΟΑΚΑ, το κλίμα που διοχετεύθηκε στον κόσμο της ομάδας, την σοβαρή κρίση του Ολυμπιακού (με τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, τις αλλαγές προπονητών, τα διοικητικά), τον οικονομικό μαρασμό των άλλων ισχυρών, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, που προσπαθούν να επιβιώσουν, «η επόμενη μέρα» για το «τριφύλλι» ήταν πραγματικά ηλιόλουστη…

Τα ρεπορτάζ που σήμερα διαβάζουμε για τις εξελίξεις στην ΠΑΕ είναι τόσο αντικειμενικά, όσο τα «δελτία τύπου» που εκδίδουν οι δημόσιοι φορείς για να προβάλλουν το….θεάρεστο έργο τους.

Ο Τζίγγερ, ο Βγενόπουλος, οι Γιαννακόπουλοι «μπράδερς», ο Πατέρας, ο Μαρινάκης, η αναμενόμενη απελευθέρωση του τζόγου από τον κρατικομονοπωλιακό του χαρακτήρα και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ομάδα, κανένας φίλαθλος δεν μπορεί να αντιληφθεί. Κι όμως…….

Μέχρι και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον αξιόλογο ασφαλώς πολιτικό και δικηγόρο αλλά…..τι δουλειά είχε ο χριστιανός, είδαμε !!

Τα παιχνίδια εξουσίας, που ποτέ δεν σταμάτησαν στην ΠΑΕ ακόμα και όταν οι αγκαλιές έδιναν κι έπαιρναν, σε συνάρτηση και με τις οικονομικές αναταράξεις αλλά κυρίως από το «αντίο» του «καπετάνιου» και της οικογένειας Βαρδινογιάννη, που δεν σκοπεύει να αναλάβει τίποτα παραπάνω από το συμμετοχικό ποσοστό της, έγιναν και λίγο ….τρομαχτικά.

Έμοιαζαν θρίλερ, όπως φάνηκε σε όσα έγιναν μετά το παιχνίδι-σοκ με τον Βόλο.

Όσο το όνειρο του Βοτανικού ήταν ζωντανό, η «αγάπη» των μετόχων για τον σύλλογο χτυπούσε ταβάνια…….Μόλις ζορίσαν τα πράγματα επενδυτικά, και ένα κομμάτι του αθηναϊκού λαού ζήτησε σεβασμό στο περιβάλλον και την οικολογία της πόλης σταμάτησε τις διαδικασίες, η «αγάπη» των μετόχων πήρε την γνωστή «ανιδιοτελή» μορφή της.

Έτσι κι αλλιώς ξέρουμε όλοι στον Παναθηναϊκό πως η ανταποδοτικότητα των χρημάτων που επενδύονται είναι πολύ καθοριστικός παράγοντας «προσφοράς» όσων ενδιαφέρονται. Ας μην ξεχνάμε την στάση των ίδιων ανθρώπων όταν τους μιλάς για θέματα πόλο, θυμόμαστε τον γίγαντα Δήμου το παλικάρι που χτύπησε και πως αντιμετωπίστηκε. Βόλεϊ, η πρωταθλήτρια γυναικεία ομάδα δεν συμμετέχει στο τσάμπιονς λιγκ για οικονομικούς λόγους, ο Στέλιος Καζάζης, στο αντρικό, δεν έχει ούτε πορτοκαλάδες που λέει ο λόγος.

Αυτός είναι ο «αδιαίρετος Παναθηναϊκός», όπως έχουμε ακούσει στους καιρούς της «εικονικής πραγματικότητας»;

Το αντίτιμο της «παναθηναϊκοφροσύνης».

Μόλις 15 μήνες πριν την σημερινή πρωτοχρονιά όλα έδειχναν πως στο «τριφύλλι» τα όνειρα θα γίνονταν πραγματικότητα.

Οι συνθήκες τόσο αγωνιστικά όσο και στον οικονομικό τομέα φάνταζαν ιδανικές για την μετάβαση της ΠΑΕ σ’ένα επίπεδο που θα επέτρεπε όχι μόνο την επιστροφή στην κορυφή της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας αλλά κυρίως στην μετατροπή της σε μια ανταγωνιστική εταιρεία στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. 

Ικανή να εκμεταλλευθεί τις υποδομές της Παιανίας σε συνδυασμό με το γήπεδο του Βοτανικού, που φαινόταν ήδη ολοκληρωμένη διαδικασία.

Τα σχέδια όχι μόνο είχαν προχωρήσει αλλά είχε σχεδόν εξασφαλισθεί από τις αρχές και τον Δήμο Αθήνας και οι σχετικές άδειες.

Εκεί ήταν που μας προέκυψαν, αφιλοκερδώς πάντα και διακατεχόμενοι από «αγνά παναθηναϊκά αισθήματα», τραπεζίτες, εργολάβοι, παρατρεχάμενοι, «golden boys» πολυεθνικών και λοιποί που σκέφτηκαν πως οι ευκαιρίες για την παραδοσιακή «αρπαχτή» είναι μια ανάσα από την πραγματοποίησή τους.

Γι’αυτό τον λόγο στα σχέδια του γηπέδου του Βοτανικού υπήρχαν δεκάδες μαγαζιά, πάρκινγκ, αίθουσες δεξιώσεων, μπαρ, καφετέριες κ.λ.π..

Ξέφευγαν καθαρά από την παραδοσιακή έννοια ενός σύγχρονου σταδίου, σύμφωνα με τις απαιτήσεις που ορίζονται τόσο από αθλητικής όσο και από οικολογικής άποψης. Μη ξεχνάμε πως μια τόσο υποβαθμισμένη περιοχή, όπως στον Βοτανικό, δεν διέθετε τις στοιχειώδεις υποδομές ακόμα και με τα πλέον χαλαρά κριτήρια δόμησης. Για ποια ανάπτυξη συζητούσαν άραγε;

Οι οδηγίες, κυρίως από τον δήμαρχο Κακλαμάνη, που ενεργούσε και σαν πληροφοριοδότης των εξελίξεων σε προσωπικό επίπεδο, προς τους υποψήφιους κατασκευαστές ήταν σαφείς. «Χαμηλώστε το μπάτζετ, κόψτε τα μαγαζιά και τα τεράστια πάρκινγκ, καταθέστε νέα απλοποιημένα σχέδια για να το παλέψουμε».

Οι ευαισθησίες όμως δεν λειτούργησαν. Ο Βωβός επέμενε. «Ολόκληρο το έργο ή εγώ φεύγω». Και άρχισαν τα όργανα. Οι φωτογραφίες με τα χέρια ενωμένα, σαν μέλη της κεντρικής επιτροπής στην Ουγγαρία του 60, δεν έπεισαν γιατί απλά ποτέ δεν αληθινές.

Αντίθετα κάτω από το τραπέζι τα χτυπήματα έδιναν κι έπαιρναν. Οι ανταγωνιστές-διεκδικητές της ΠΑΕ χρηματοδοτούν έντυπα, τηλεοπτικές εκπομπές, ανοίγουν σάϊτ και σταθμούς ραδιοφωνικούς ακόμα και στο ίντερνετ, προβάλλοντας αποκλειστικά τα συμφέροντα του καθενός. Ο οπαδός του Παναθηναϊκού δεν υπάρχει σαν έννοια, τον θέλουν μόνον υποχείριο και παραπληροφορημένο. Δυστυχώς τα ρεπορτάζ που έχουν γίνει αποδεικνύουν πως ακόμα και σήμερα οι οργανωμένοι, πλην εξαιρέσεων, υπηρετούν εντολές των «αφεντικών» τους τόσο στην συνθηματολογία όσο συχνά και σε άλλες πρακτικές.

Για πρώτη φορά στην συλλογική αθλητική δημοσιογραφία οι ρεπόρτερς χωρίζονται σε παιδιά και αποπαίδια. Η επίσημη ενημέρωση αποκλείει έντυπα και δημοσιογράφους που έχουν θέση και άποψη επί των πεπραγμένων και των εξελίξεων, ανάλογα με την γενικότερη τοποθέτησή τους στην «μάχη της εξουσίας» που δίνεται καθημερινά στο «πράσινο αλώνι».

Σύμφωνα με πληροφορίες πολύ σύντομα θα έχουμε αποκαλύψεις σχετικά με της παραιτήσεις μέσα στην ομάδα, που σίγουρα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον.

Μέχρι τότε τι άλλο;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 Αλέξανδρος Γερασιμίδης